அன்புள்ள ஐயா,
தியானம் – உளக்குவிப்பு நிகழ்வு பற்றிய அறிவிப்பைக் கண்டதும் நான் உங்களுக்கு கடிதம் எழுதினேன். விரிவான செய்திகளை அனுப்பி வைத்தீர்கள். மிகுந்த நன்றி. ஆன்லைன் வகுப்புகள் என்று நினைத்துத்தான் எழுதினேன். ஆனால் ஆன்லைன் வகுப்பு இல்லை என்று சொல்லிவிட்டீர்கள். நேரில் வரவேண்டும் என்று சொன்னீர்கள். நான் வருவதாக தங்களுக்கு தகவல் அனுப்பியிருந்தேன். ஆனால் மீண்டும் யோசித்தபோது அவ்வளவு தொலைவுக்கு இப்போது வரமுடியாத சூழலில் இருக்கிறேன். நீண்டதூரம் பயணம் செய்யும் மனநிலையில் நான் இல்லை. ஆகவே தயக்கமாக உள்ளது. மீண்டும் வகுப்பு நிகழும்போது தெரிவிக்கவும். கண்டிப்பாகக் கலந்துகொள்கிறேன்.
அன்புடன்
கே
அன்புள்ள கே,
இணைய வகுப்புகள் ஏன் நாங்கள் நடத்துவதில்லை என சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறேன். அது ஓர் ஏமாற்றுவேலை. ஏனென்றால் ஒரு புதிய விஷயத்தைக் கற்க தேவையானவை மூன்று. ஆசிரியர், சூழல், இணைமாணவர்கள் அல்லது சுற்றம். மூன்றும் நேரிலேயே அமையும்.
மேலும் ஒன்றைக் கற்கும்பொருட்டு தன்னை முன்னகர்த்திக்கொள்பவர் மட்டுமே எதையேனும் கற்கமுடியும். தன் தரப்பில் இருந்து அவர் எதையாவது அளிக்கவேண்டும். எதையாவது துறக்கவேண்டும். கல்வி என்பது அப்படி மட்டும்தான் நடைபெற முடியும். தன் வசதிகள், வாழ்க்கைமுறை எதிலும் எதையும் இழக்காமல் எவரும் எதையும் புதியதாகக் கற்கமுடியாது.
தொன்றுதொட்டே மாணவர்கள் கல்வியின் பொருட்டு எதை இழக்க தயாராக இருக்கிறார்கள், எவ்வளவு தூரம் அதற்காக மாறுவார்கள் என்பதை சோதித்த பிறகே கல்வி அளிக்கப்பட்டது.
அத்துடன் நீங்கள் உங்கள் உளச்சோர்வைப் பற்றிச் சொன்னீர்கள், அதற்காகவே கற்க விரும்புவதாகவும் சொன்னீர்கள். பொதுவாக உளச்சோர்வின் அடிப்படைகளில் ஒன்று உளச்சோர்வு கொண்டவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையில் எதையுமே மாற்றிக்கொள்ள விரும்ப மாட்டார்கள் என்பதுதான்.
அவர்கள் புதியதாக எதையும் செய்ய மாட்டார்கள். புதியவர்களை, புதிய இடங்களை விரும்ப மாட்டார்கள். தங்கள் சூழலுக்குள்ளேயே அடைபட்டிருப்பார்கள். ஆனால் அந்த சூழலால்தான் அவர்களுக்கு உளச்சோர்வு உருவாகியிருக்கும். அதை மீறாமல் அவர்கள் உளச்சோர்வை வெல்லமுடியாது. இது ஒரு வகையான நச்சுச் சுழற்சி. இதில் மாட்டிக்கொண்டிருப்பவர்களே உளச்சோர்வு கொண்டவர்கள்.
அதாவது அவர்கள் உளச்சோர்வை எந்த வகையிலும் போக்கிக்கொள்ள முயலமாட்டார்கள். எந்த முயற்சியையும் எடுக்க மாட்டார்கள். கொஞ்சம் முயன்றால்கூட உடனே தயக்கம் வந்துவிடும். பின்னகர்ந்துவிடுவார்கள்.
தியான யோக பயிற்சிக்கு விண்ணப்பிப்பவர்களில் மிகச்சரியாக பாதிப்பேர் விண்ணப்பம் மட்டுமே அனுப்புவார்கள், கடைசிநேரத்தில் தயங்கிவிடுவார்கள். அவர்கள்தான் ஆன்லைன் பயிற்சி உண்டா என்பார்கள். நேரமில்லை, தூரம், புதிய இடம் என்பதனால் தயக்கம் என்றெல்லாம் காரணம் சொல்வார்கள். சிலர் உடல்நிலை சரியில்லை என்பார்கள். சிலருக்கு அவர்களின் ஆழுள்ளம் செயல்பட்டு உண்மையாகவே இறுதிக்கணத்தில் உடல்நிலையில் ஏதாவது கோளாறு ஏற்பட்டுவிடும்.
அவர்கள்தான் ஆன்லைன் பயிற்சிக்காக தேடுபவர்கள். உண்மையில் அவர்களுக்கு மீளும் விருப்பம் இல்லை. ஆனால் அதற்கான முயற்சிகளை எடுத்தேன் என்றும் தனக்கே நிறுவிக்கொள்ளவேண்டும். ஆன்லைன் வகுப்பில் சேர்வார்கள். ஒருவர் ஆன்லைன் வகுப்பில் தியானம், யோகம் ஆகியவற்றைக் கற்கிறார் என்றால் அவருக்கு மனம் கூர்மையாக, குவிந்திருக்கிறது என்றே பொருள். அவருக்கு அந்தக் கல்வி தேவையே இல்லை.
ஒருவருக்கு உள்ளம் குவியவில்லை, கவனம் நிலைக்கவில்லை என்பதனால்தானே அவர் தியானம் பயிலவே வருகிறார் இல்லையா? வெறுமே எதையும் கவனிக்காமல் மணிக்கணக்காக ஆன்லைன் வகுப்பில் இருந்துவிட்டு ‘நெறைய தியானமெல்லாம் படிச்சாச்சு, ஒண்ணும் பிரயோசனம் இல்லை’ என்று சொல்லிக்கொள்வார்கள். அதற்காகவே வருகிறார்கள். ஆன்லைன் வகுப்பு நடத்துபவர்களுக்கும் ஒரு சதவீதம் பேர் மட்டுமே கவனிக்கிறார்கள் என்று தெரியும். அது பெரும்பாலும் ஒரு தொழில்தான்.
தங்களை முன்னகர்த்திக்கொண்டு, கிளம்பி எங்கள் வகுப்பிற்கு வருபவர்களை பற்றி மட்டுமே நாங்கள் கவலைகொள்ள முடியும். தயக்கத்தால் பின்னகர்ந்துவிடும் பாதிப்பேர் அவர்களுக்குரிய உலகில் வாழவேண்டியதுதான். அவர்கள் இங்கே வந்தாலும்கூட இப்பயிற்சிகளை செய்வார்கள் என்பதற்கு உத்தரவாதம் இல்லை. இப்பயிற்சிகளை தொடர்ச்சியாகச் செய்பவர்களுக்கே அவை பயனுள்ளவை. கொஞ்சமேனும் தங்களைத் தாங்களே விடுவித்துக்கொள்பவர்களுக்குத்தான் அடுத்த கட்ட நகர்வு சாத்தியம்.
ஜெ
