மஞ்சும்மல் பாய்ஸுக்கு கற்பிக்கவேண்டியது…

அனேகமாக ஓராண்டுக்கு முன்பு நான் மஞ்ஞும்மல் பாய்ஸ் என்னும் படம் வெளிவந்தபோது அதைக் கடுமையாகத் தாக்கி எழுதினேன். குடிப்பொறுக்கிகளின் கூத்தாட்டம் என அதைக் குறிப்பிட்டேன். காட்டுக்குள் செல்லும் மலையாள இளைஞர்கள் அங்கே இயற்கையைச் சீரழித்து, குடித்துக் கும்மாளமிடுவது வாடிக்கையாக ஆகிவிட்டிருப்பதை சுட்டிக்காட்டியிருந்தேன். அந்தச் செயல்பாட்டை அந்தப்படம் ‘இயல்பாக்கம்‘ செய்வதைத்தான் கடுமையாக குறிப்பிட்டுச் சொல்லியிருந்தேன்.

இங்கே எந்த சமூகத் தீமை சுட்டிக்காட்டப்பட்டாலும் உடனே அதை நியாயப்படுத்தி, அதன் தரப்பில் நின்று பேசும் ஒரு குரல் உருவாகும். அவர்கள் தாங்கள் ‘அப்பால் கடந்து‘ சிந்திப்பதாக ஒரு பாவனை கொள்ள அது உதவுகிறது. ஒருவகை மழுமட்டைகள் இவர்கள். இன்னொரு சாரார், இளைஞர்களை எவரேனும் குறைசொன்னால் உடனே இளைஞர் தரப்பை எடுத்துப் பேசும் மீசைநரைக்கு கறுப்பு பூசும் ‘யூத் அங்கிள்கள்‘.

அப்படி பல வசைகள். இன்று அதெல்லாம் எவர் நினைவிலாவது உள்ளனவா என்று தெரியவில்லை.

நிலைமைகளை சுட்டிக்காட்டிப்பேசும் எழுத்தாளர்களே இங்கே குறைவு. பேசினால் இந்த பகல்வேஷக்கும்பலுடன் மோதவேண்டியுள்ளது. இருந்தாலும் சொல்லிக்கொண்டே இருக்கிறேன்.

இன்று நாம் நம் குழந்தைகள் இயற்கையுடன் கொண்டுள்ள உறவு என்ன என்பதைக் கவனித்துக்கொண்டிருக்கிறோமா? மஞ்ஞும்மல் பாய்ஸ் போலத்தானே நம் குழந்தைகளும் இருக்கிறார்கள். நாம் என்னதான் செய்கிறோம்?

ஒருவருக்கு வாழ்நாள் முழுக்கத் தொடர்ந்து வரும் உறவு என்பது இயற்கையுடன் இருத்தல். வாழ்க்கையின் எல்லா சிக்கலிலும் ஆறுதல் அதுவே. இயற்கையுடன் இருப்பவருக்கே கலையும் இலக்கியமும் கைவரும். மெய்யான ஆன்மிகம் என்பது இயற்கையுடன் இருத்தல்தான். ஆனால் இயற்கையை நாம் நம் குழந்தைகளுக்கு இளமையிலேயே அறிமுகம் செய்தாகவேண்டும்.

ஏன் நாம் நம் குழந்தைகள் மஞ்சும்மல் பாய்ஸ் போன்ற பொறுக்கிகள் ஆகிறார்கள்? இயற்கையின் மடியில் ஏன் அவர்களால் அமைதியாக ஐந்து நிமிடம்கூட இருக்கமுடிவதில்லை? ஏன் அதை சீரழித்து மகிழ்கிறார்கள்? அவர்களுக்கு இளமையிலேயே நாம் கற்பிக்கவேண்டியது என்ன?

ஜெ